Wśród niektórych turystów tatrzańskich nadal panuje przekonanie, że kolor szlaku
oznacza jego trudność. I tak dla wielu zielony to szlak prosty, czerwony średni, a
czarny to wyprawa po śmierć dla szaleńców. W rzeczywistości nigdy tak nie było, to
jeden wielki mit!
Jakie zatem mają znaczenie kolory szlaków turystycznych? Czy możemy się nimi
jakoś sugerować? Oczywiście, że tak! 🙂
Przede wszystkim kolory szlaków – podstawowy znak informacyjny w górach składa
się z trzech poziomych pasków, przy czym paski zewnętrze są koloru białego,
natomiast pasek środkowy – w kolorze szlaku, czyli w kolorze czerwonym,
niebieskim, zielonym, żółtym lub czarnym.
Zgodnie z instrukcjami PTTK szlaki muszą zaczynać się w centrach miejscowości lub
przy przystankach komunikacji zbiorowej. W mniejszych osadach powinny one
startować w jednym miejscu. Wszystko dlatego, że znaki malowane są dla turystów i
to ich komfort, a nieraz także bezpieczeństwo stanowi przy znakowaniu szlaków
zasadę nadrzędną.
Turysta idący przez góry za znakami nie może się pogubić. Dlatego też w żadnym
wypadku szlak danego koloru nie może się krzyżować z inną ścieżką znakowaną tak
samo. W ogóle zaleca się, aby dwa szlaki tego samego koloru nie przebiegały zbyt
blisko siebie. Znaki umieszczane są nie rzadziej, niż co 200 metrów od siebie tak aby
nikt nie zboczył z trasy. Oznaczanie szlaków można znaleźć nie tylko na tabliczkach,
ale także namalowane na kamieniach, drzewach czy kierunkowskazach – wszędzie
tam, gdzie mogą być dobrze widoczne i przydatne dla wędrowcy.
Kolor, którym oznaczony jest szlak nie ma związku z trudnością szlaku (w
przeciwieństwie do oznaczeń szlaków narciarskich – gdzie kolor określa stopień
trudności trasy narciarskiej).
— kolor czerwony – szlak główny, zwykle najważniejszy na danym obszarze, jest
zawsze oznaczony kolorem czerwonym.
Jest to szlak o sporej długości, który przebiega przez trasę najbardziej wartościową z
punktu turystycznego np. szlak z Palenicy przez Morskie Oko i Czarny Staw na Rysy,
czy szlak od Doliny Kościeliskiej, przez Czerwone Wierchy, Kope Kondracką,
Kasprowy Wierch, Liliowe, Świnicę, Zawrat, przez Orlą Perć aż po Krzyżne.
Szlak główny zwykle jest poprowadzony przez najbardziej spektakularne, a
jednocześnie najciekawsze krajobrazowo i przyrodniczo miejsca danego regionu (w
górach zwykle przez najwyższe kulminacje danego pasma). Na pewno nie obejmuje
jednak wszystkich wartych zobaczenia atrakcji w danym regionie, gdyż jest to
niemożliwe.
— kolor niebieski wyznacza szlaki pokonujące duże odległości – dalekobieżne, np.
szlak z Kuźnic przez Kalatówki i Halę Kondratową na Giewont, lub z Doliny Małej
Łąki, przez Przysłop Mietusi, na Małołączniak
— żółtym znakuje się krótkie szlaki łącznikowe, czasami też dojściowe np. szlak z
Kuźnic, przez Dolinę Jaworzynki na Wielką Królową Kopę, lub szlak z Hali
Gasienicowej przez Krzyżne do niebieskiego szlaku w Dolinie Pięciu Stawów
Polskich
— zielony oznacza szlak doprowadzający do charakterystycznych miejsc np Szlak
na Nosal, na Wielki Kopieniec, szlak Doliną Kościeliską na Czerwone Wierchy
— kolor czarny wyznacza krótki szlak dojściowy np. króciutki szlak na Sarnia Skałę,
czy szlak z Czarnego Stawu przez Karb na Kościelec.
Są to oznaczenia umowne, od których odchodzi się coraz częściej
Analizując mapę polskich Tatr, bez trudu można dostrzec liczne wyjątki od podanych
reguł. Niemniej warto znać znaczenie tych kolorów chociażby po to by nie
rezygnować z wybranej przez siebie trasy tylko, dlatego iż jest ona znakowana na
czarno.
Skoro znaczenie koloru nie podpowie nam nic o trudności trasy, co zatem jest
pomocne? Niestety nie ma skali, która mówi o trudności danego szlaku. Nie
znajdziecie na nich żadnych specjalnych oznaczeń. Co więc zrobić, żeby
przypadkiem nie „wpakować się” na bardzo trudny szlak?
Czytać. Na mapach w przewodnikach i w Internecie. Jeśli jakaś trasa posiada
elementy wspinaczkowe (drabinki, mostki, łańcuchy) może to oznaczać, że jest
trudna. Trzeba też zwracać uwagę na czas trwania wycieczki. Na tabliczkach z
kolorem szlaku zawsze napisany jest czas dojścia do konkretnego miejsca w górach.
Jeśli jest długi, np. 8 godzin, to można uznać, że dojście do celu nie będzie łatwe.
Oczywiście trudniejsze będą także trasy nieoznakowane czy prowadzące wąskimi
ścieżkami w lasach, gdzie jest ślisko.
Dlatego zawsze przed wyruszeniem w piękne, polskie Tatry, dobrze dowiedzieć się
czegoś więcej o interesujących nas szlakach. Nigdy nie wybierajcie się na szlak
zupełnie „w ciemno”, gdyż zamiast przyjemnej wycieczki, może spotkać Was
rozczarowanie zniechęcenie lub strach. Pamiętajcie, ze góry oprócz niewątpliwie
swojego piękna są też niebezpieczne.
Leave a Reply